Jednym z podstawowych problemów, z jakimi spotykają się psychologowie są zaburzenia osobowości. Wbrew obiegowej opinii nie są one równoznaczne z chorobą psychiczną. Choroba w psychologii wykorzystywana jest wyłącznie w odniesieniu do pacjentów z objawami psychotycznymi (np. halucynacje). W przypadku zaburzeń mówimy o szeregu zachowań odbiegających od „typowych” czy „normalnych”, które prowadzą do pogorszenia się jakości życia.
Należy jednak pamiętać, że stan taki musi być długotrwały, utrzymujący się przez co najmniej kilka lat. Bowiem w codziennym funkcjonowaniu. każdemu z nas zdarza się być zagubionym w różnych sytuacjach, bądź odbiegać zachowaniem od innych ludzi. Dla osoby z zaburzeniem poczucie takie jest pianamente i bolesne. Co ważne osoby z zaburzeniami zachowują pełnie przytomności umysłowej, mogą normalnie funkcjonować w świecie. Kluczowe jest więc rozróżnienie – osoba z zaburzeniem antyspołecznym, podobnie jak osoba po prostu lubiąca samotność, może pracować w miejscu, gdzie nie ma zbyt dużego kontaktu z zewnętrznym światem. Problem pojawia się wówczas, gdy jest zmuszona do opuszczenia dotychczasowego miejsca pracy i znalezienia nowej. Praca z ludźmi byłaby ponad siły tej jednostki.
Źródła zaburzeń mogą być różnorodne, najczęściej nie ma jednego determinującego czynnika. Mogą to być geny, uszkodzenie mózgu, pochodzenie, wychowania czy przeżyte traumy. Aby zdiagnozować zaburzenie bierze się pod uwagę informacje uzyskane w toku testów osobowościowych, obserwacji zachowań i rozmowy z pacjentem oraz jego bliskimi (jeżeli pacjent sobie tego życzy).