Dawniej przygotowanie do druku polegało na naświetleniu klisz dla każdej ze składowych CMYK, z których potem powstawały blachy montowane na wałkach maszyny drukarskiej. Dzisiaj dominują systemy CTP (computer-to-plate), czyli takie, w których blachy naświetlane są bez pośrednictwa klisz. Jednak nieważne czy urządzenie naświetla klisze czy blachy — robi to z określoną rozdzielczością — w przypadku druku offsetowego najczęściej jest to 2400 dpi. Każdy z punktów rozdzielczości ma tylko dwa stany — czarny lub biały. Aby możliwe było oddawanie półtonów (odcieni) punkciki te łączone są w siatkę większych punktów zwaną rastrem drukarskim. Punkty rastra rozmieszczone są w równej odległości od siebie, a o ilości koloru decyduje ich rozmiar. 100% krycia oznacza, że punkty rastra są tak duże, że nie ma między nimi nawet odrobiny prześwitu — farba drukarska wtedy całkowicie pokryje papier. Przy 10% krycia na papierze pojawią się tylko małe punkciki farby, co widziane z pewnej odległości daje złudzenie jednolitego, jasnego koloru.
O odległości punktów rastra (więc także o ich względnej wielkości) decyduje liniatura. Liniatura jest mierzona w lpi (lines per inch – linie na cal). Standardowa liniatura dla druku offsetowego wynosi 150 lpi. Dla druków wysokiej jakości (zwykle na lepszym papierze) stosuje się czasem liniaturę 175 lpi. Dobrze jest wtedy podnieść rozdzielczość naświetlania do 3600 dpi, gdyż podniesienie liniatury bez podnoszenia rozdzielczości naświetlania sprawia, że spada liczba możliwych do oddania półtonów.